Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/175

znaczy wyładowuje szczęście, które w nim jest. W tem musi leżeć takie samo zadowolenie, jak w zabiegach i matactwach skąpca, albo w szwindlach szachraja giełdowego.
 Gdy się ta rozmowa toczyła, huczały ciągle gromy i zbliżający się łoskot burzy wstrząsał całą kamienicą. Nikt na to uwagi nie zwracał, tylko panna Helena po każdym silniejszym ataku wichru spoglądała w okna. Pociski nawałnicy biły w nie, jakby kilka pięści chciało skruszyć ramy. Było prawie ciemno. Zaczął prać deszcz ulewny, ponury i bezlitośny. Kiedyniekiedy przeraźliwy blask oświecał pokój. Wtedy wszystkie bronzy, okucia, świecidła i lśniące powierzchnie rzucały się w oczy i nagle gasły, jakby wchłonięte przez szybkie westchnienie, które w głębi piersi twardy strach zapierał.
 — Odbiegliśmy od przedmiotu... — rzekł młody. Głos jego wydał się czemś dziwnem w pomruku, napełniającym przestwór.
 — Nie odbiegliśmy wcale, — mówił Korzecki, którego burza, widać, podniecała, bo mówił z jakąś wewnętrzną nagłością. — Czy dla człowieka, który otrzymał prawdę, istnieją pańskie kryterya? Czy pan postawisz je na drodze takiego człowieka?
 — Rozumie się! Każdego obywatela należy przytrzymać za rękę, gdy coś przedsiębierze, i zapytać, czy działa z pożytkiem, zbadać, czy nie idzie wbrew, czy nie psuje tego, co ród ludzki pracowicie zbudował.
 — Na mocy takich zasad przybito Jezusa Chrystusa do krzyża. Powiedzieli mężowie: my mamy prawo nasze i według prawa on umrzeć powinien.