Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/180

 — Żadnych.
 — Ach, tak.
 — Niech pan doktór nie bierze czasem do serca wszystkiego, co mój syn mówi o Zagłębiu — wmieszał się dyrektor. — Jest to niechęć specyalna. Proszę pana...
 — Tak, jest to niechęć, a właściwie antypatya specyalna! — cedził młodzieniec.
 — Ci ludzie zamordowują tych poczciwych eskulapów. Jest lekarz za darmochę, więc do niego, kto żyw. Chory nie chory, z przywidzeniami, z imaginacyą... Tu u mnie, w lecznicy nasz doktorek ma na swej godzinie po sześćdziesięciu chorych. Niechże kto powie, czy może być tyle ludzi istotnie chorych w małej osadzie...
 — Faktem jest, — rzekł młody, — że w całym kraju korzysta z porady lekarskiej na koszt właścicieli 41%, a wcale jej nie doznaje 59.
 — Skądże znowu takie cyfry?
 — Z 856 przedsiębiorstw zbadanych, w 818 nie było żadnej pomocy lekarskiej, w 10 ta pomoc istniała faktycznie, w 24-ch była znośna, a tylko w 4-ech należyta.
 Judym przymrużył powieki i zaśmiał się w głębi swego serca. Jak mara mknęło przed nim wspomnienie walk warszawskich.
 — Egzageracya nietylko we wnioskach, ale nawet w cyfrach, — mówił stary z flegmą wytrawnego polemisty. — Rozumiem do gruntu konieczność pomocy lekarskiej, jestem jej zwolennikiem... fanatycznym, że się tak wyrażę, hygieny... et cetera. Ale oto