Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/182

 — Czy to w samej rzeczy nie może oburzać? — mamrotał młody, zajadając z wilczym apetytem.
 — Jest to nie tyle oburzające, ile smutne.
 — A czegóż znowu smutne?
 — Wszędzie zbytek, zbytek! We wszystkich warstwach społeczeństwa życie nad stan, rozrzutność...
 — Mydełko — to jest rozrzutność?
 — Nikt nic nie oszczędza. Przy takich zarobkach jest to zbiorowisko bankrutów...
 — Zmniejszyć bestyom zarobki, to się zaraz utemperują! Nie będzie ani mydełek, ani tych oburzających krawatów.
 — Przeciwnie, trzeba podnosić, co tchu podnosić! Niech sobie posprowadzają cylindry z Paryża, paltoty z Wiednia...
 Lokaj obniósł półmisek i zmienił talerze.
 Był już wieczór, kiedy po wypiciu herbaty wszyscy, z wyjątkiem panny Heleny, opuścili jadalnię i znaleźli się w gabinecie. Palono cygara. Korzecki z przepyszną miną trzymał w ustach olbrzymie, jak marchew. Młody Kalinowicz rozpoczynał dalszy ciąg swej dysputy z ojcem, gdy wtem znowu wszedł lokaj, ostrożnie zbliżył się do Korzeckiego i coś mu szepnął do ucha.
 — Ach, do mnie... Zapewne z listem?...
 — Nie wiem, proszę łaski pana inżyniera. Mówi, że ma pilny interes.
 — Tutaj? — spytał Korzecki z niedbałym ruchem.
 Nie wyjmując z ust cygara, poszedł za lokajem.