Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/183

 Judym, pragnął przyspieszyć koniec tej wizyty, wyjść coprędzej. Ujął pod rękę młodego Kalinowicza i zapytał, dokąd poszedł Korzecki.
 — Rozmawia z jakimś posłańcem, który go aż tu odnalazł.
 W sercu Judyma przesunęło się marzenie: list od Joasi...
 — Panie, — rzekł cicho do młodego człowieka, — czy nie mógłbym zobaczyć tego posłańca? Oczekuję na pewną wiadomość, która mię bardzo niepokoi... Może to list do mnie...
 — Proszę uprzejmie... — krzyknął młody bursz, rozsuwając krzesła po drodze.
 Znaleźli się w pustym korytarzu, z którego drzwi wychodziły na schody. Schody te nie były załamane, lecz stromo, jak drabina stały przyparte do budynku, prowadząc z piętra na ziemię.
 Judym, stojąc we drzwiach sieni, zobaczył na dole światło. Korzecki trzymał w ręku świecę, której płomieniem chwiał wicher, wdzierający się przez szczeliny desek. Drzwi na dole były zamknięte, ale bryzgi deszczu wpadały wszystkimi otworami. Ulewa dudniła po dachu przybudówki.
 Obok samych drzwi stał posłaniec. Był plecami wsparty o ścianę.
 Miał na głowie czapkę z daszkiem, na sobie obszerne letnie palto, grube buty. Był przemoczony do suchej nitki. Struga wody lała się z niego i dokoła nóg tworzyła kałużę.
 Przypatrując się z uwagą, Judym spostrzegł, że ten człowiek drży na całem ciele. Głowa jego zwisła