Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/184

na piersi i była charakterystycznie bezwładna, jak u ludzi z przemoczoną koszulą.
 Inżynier rozmawiał z nim półgłosem, który ginął w szumie wiatru.
 — To nie do mnie... — pomyślał Judym i serce jego ścisnęło się od bezbrzeżnego żalu.
 Korzecki wziął w rękę pakunek, przyniesiony przez mokrego drapichrusta, i szedł w górę, po schodach. Gdy na ich szczycie ujrzał Judyma, żachnął się i ostrym głosem krzyknął:
 — Co tu robicie?
 — Myślałem, że to może do mnie, z poczty...
 — Nie, nie... Co znowu! To ten głupiec, przemytnik.
 — Przemytnik?
 — Tak. Dowiedział się od kogoś, że tu jestem... Widzicie, jakie to nerwy! Nie myślałem, że was tu zastanę i odrazu... Piękny głosik ze siebie wydobyłem, ani słowa... Samemu głupio go usłyszeć, a cóż dopiero mówić o delikatnych bliźnich.
 — Przepraszam was, bo to ja niepotrzebnie...
 — Ale gdzież tam! Przemytnik... — mówił szeptem. — W Katowicach dwa tygodnie temu zostawiłem paczkę kortu na ubranie. Kupiłem ten kort w Krakowie. Bardzo lubię taki gatunek. Może i wy weźmiecie dla siebie. Nie chciało mi się płacić... Szepnąłem temu frantowi, żeby mi to przyniósł którego dnia. Dziś miał chwilę pomyślną, więc mię aż tu wygrzebał.
 — Ten człowiek się rozchoruje. Widziałem, jak drży.
 — Tak sądzicie?