Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/191

 Uczeń, nie wiedząc, co mówić, miął tylko czapkę w rękach i przestępował z nogi na nogę.
 — A na co chora mama pańska? — zagadnął Judym tonem jak najbardziej delikatnym, tym głosem, co jest jak ręka czuła i dźwigająca do góry z całej mocy, z całej duszy.
 — Na płuca.
 — Czy kaszle?
 — Tak, proszę pana doktora.
 — I dawno to już?
 — Tak, już dawno.
 — To jest... jakie dwa, trzy lata?
 — Jeszcze dawniej... Jak tylko zapamiętam...
 — Jak tylko pan zapamięta mama była chora?
 — Kasłała, ale się do łóżka nie kładła.
 — A teraz leży?
 — Tak, teraz już tylko ciągle w łóżku. Już mama nie może chodzić.
 — Dobrze, proszę pana, to pojedziemy. Można zaraz.
 — Jeżeli tylko pan doktór...
 — O, musimy naprzód zjeść obiad — to darmo! — wtrącił się Korzecki.
 — Ale jeśli pan doktór... — z pośpiechem mówił uczeń.
 W tej samej chwili zauważył, że pali głupstwo i do reszty się zmieszał.
 — Widzi pan... doktór musi się najeść. A i pan pewno głodny, panie Olesiu.
 — Ja... o, nie! Ja nie. Pan inżynier tak łaskaw...
 Wkrótce dano obiad.