Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/196

nym wzrokiem. — Tak pragnę żyć jeszcze, tak pragnę... Dzieci, całe gospodarstwo na mojej głowie, a ja tu leżę i leżę. Gdyby mi tak piasku na oczy nasypano, cóżby się stało.
 — Proszę pani, o gospodarstwie trzeba zapomnieć zupełnie.
 — Ach, czyż to można, panie konsyliarzu... Te łotry chłopy tutejsze! Czy można mieć taką służbę, żeby sobie dać radę. Wszystko to złodziej na złodzieju.
 — Dobrze, dobrze. Musi pani zapomnieć, że oni na świecie istnieją. Trzeba leżeć na świeżem powietrzu, jeść...
 — Ja tu piłam odwar, wygotowany z kory sosnowej.
 — Z czego?
 — Z kory sosnowej. To się suszyło na blasze...
 — Teraz już pani tego nie będzie używała. Trzeba pić koniak i mleko.
 Przez cały czas wykładu o kuracyi, jaką stosować należy, w pokojach dworu słychać było bieganie, szepty, szczęk talerzy. Wkrótce szlachic prosił Judyma do stołu. Chorą za chwilę, wobec zbliżającej się nocy, miano przenieść do sypialni.
 Puklerz słoneczny schodził we mgły, szerząc w nich krwawe koło. Ciemny opar rozpościerał się nad ziemią i wchłaniał słońce, które ociężale zapadało w jego toń głęboką i pełną stokrotnego smutku. Do serca wkradał się bolesny zgiełk i trwożliwy żal, jakby ta święta, płomienna kula już nigdy wstać nie miała z ciemności. Judym doznał żałobnego tchnienia, w sa-