Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/202

że to po niego mianowicie pędzono z taką furyą. Rozparł się, wytężył nogi...
 Zanim zdążył przejść do jakiegokolwiek innego uczucia, powóz stanął przed mieszkaniem.
 Jacyś ludzie rozbiegli się.
 Ktoś przytulił się do ściany na schodach, aby nie tamować drogi. Drzwi były otwarte.
 W drugim pokoju, na sofie, która służyła za łoże gościnne, leżał Korzecki w ubraniu, okropną masą krwi do szczętu zwalanem.
 Głowa jego była roztrzaskana.
 Na miejscu lewej części czoła i na całym lewym policzku stała kupa krwi stygnącej.
 Judym rzucił się do tego ciała, ale natychmiast wyczuł, że ma przed sobą zwłoki. Serce nie biło. Rozstawione palce jednej ręki były twarde i czarne, jakby z żelaza.
 Doktór przymknął drzwi i bezmyślnie usiadł. Huk rozlegał się w jego głowie i trzask kopyt, w galopie pędzących po twardych kamieniach. Trzask kopyt, w galopie pędzących po twardych kamieniach...
 Oczy szły leniwie z przedmiotu na przedmiot.
 Wszystkie sprzęty były rozwarte i odzież z nich wywalona. Oto niezamknięta szufladka stołu. Leżał tam wielki atlas anatomiczny. Rozłożony był na karcie z wizerunkiem głowy.
 Od tyłu czaszki ku przodowi szła grubo naprowadzona czerwonym ołówkiem kresa w kierunku lewego oka. Tuż przy niej były kilkakroć wypisane jakieś cyfry i literki.