Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/086

 — Dimeter trochaicus acatalecticus cum anacrust, vel versus Alcaicus enneasyllabus...
 Cedro wyciągał:
 — Fastigit umbrosamque ripam...
 Za chwilę dla rozrywki zmieniali porządek. Kuzynek zaczynał miłym, melodyjnym głosem, z prawdziwie dowcipnemi minami:
 — Versus simpliciter dactilicus vel Aristophaneius...
 A Rafał odpowiedział:
 — Lydia, dic pet omnes...
 — Lydia, Lydia, Lydia... — szeptał Krzyś, przymykając oczy.
 — Idź do wszystkich Arystofanesów!
 — »O Lydio, czemuż, powiedz, chcesz przez miłostki zgubić tego oto Sybarysa? Czemuż do Marsowego pola wstręt powziął, tak cierpliwy niegdyś na kurzawę i upał słoneczny...«
 — Idź, mówię, bo śmiercią zginiesz!
 — Przeczytaj sobie, Sabarysie, z uwagą i namaszczeniem dziełko starego adwokata Marka Tuliusza Cycerona »De consolatione«.
 — Skończysz dzisiaj?! Versus Archilochius major tetrameter dactilicus...
 Z głębokim smutkiem, wzdychając, jakby wypowiadał egzortę, wbrew radosnym dźwiękom wiośnianej piosenki Horacego, Rafał ogłaszał:
 — Nunc decet aut viridi nitidam caput impedire myrto...
 A niby dalszy ciąg, z najposępniejszą w świecie miną, grobowym głosem skandował: