Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/107

 — Czy ty będziesz odpowiadał? Wiemy wszystko. Gdzie byłeś dziś w nocy?
 — Na rzece.
 Wszystkie twarze wydłużyły się i oczy rozwarły.
 — Na jakiej rzece?
 — Na rzece Wiśle.
 — Coś tam robił?
 — Raki łapałem.
 — Oszalałeś! W zimie! W roztop... Drwić tu śmiesz z nas wszystkich, łotrze! Mów, coś tam robił!
 — Pływałem łódką.
 — Czyją?
 Rafał umilkł znowu, wsunął głowę w ramiona, jakby wszystko, co miał do powiedzenia, wciągał w siebie i zamykał na klucz.
 — Kto kogo do tego namówił: ty Cedrę, czy on ciebie?
 Rafał milczał.
 — Który którego namówił? słyszysz?
 — Słyszę.
 — No, więc?
 — Ja jego.
 — Toś go zgubił. Ten chłopak umrze. Odpowiadaj: po co wyszedłeś z domu w nocy i czemu tamtego ciągnąłeś z sobą?
 Nagła duma i furya wydźwignęła się z nicości w piersiach Rafała. Coś w nim zakołysało się i runęło.
 — Wyszedłem z domu i robiłem to, co mi się podobało! — rzekł głośno, zuchwale, pokazując w uśmiechu wszystkie zęby.
 — Tak ci się podobało... Aha!... — wyseplenił