Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/134

wała przez chwilę, a później szepnęła cicho, zemdlałe mi słowami:
 — Jakim sposobem waćpan się tu znalazłeś?
 — Przyjechałem.
 — Na koniu? — Tak.
 — Więc, jakeś wtedy powiedział, w tańcu?
 — Tak.
 — Gdzież on jest? koń?
 — W kuźni stoi przy żłobie.
 — Sam?
 — Sam. Chodźmy do niego...
 — Nie, boję się tam iść. Bardzo się boję. Rafał schylił głowę. Wargi jego znalazły znowu lica, usta, oczy. Rozsunął haftki kożuszka i przywarł ustami do piersi odkrytych. Usunęła natrętną głowę miękkiemi rękomą, a gdy spragnione jego wargi dotknęły policzków, szepnęła:
 — Mokre wąsy...
 W istocie mech pod nosem natręta wciąż się okrywał twardym szronem.
 — To może na przyszły raz przyjechać już bez nich?
 — Bez czego?
 — A bez wąsów...
 — Nie trzeba.
 — Co nie trzeba?
 — Nie trzeba... i tyle!
 — A kiedy niemiłe...
 — Mokre... powiedziałam...
 Śmiech obojgu nie dawał mówić. Rafał, jak mógł,