Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/147

 Coś czarnego przebijało tam śniegi, wlokło się zwolna... Za nic na świecie walczyć już nie chciał. Nie, nie!
 Tymczasem czarna zjawa zbliżała się ciągle, i oto Rafał z podziwem ujrzał parę szkapiąt, tak małych, że wielkie ich łby i chude tułowia ledwie było widać między zaspami. Za końmi sunęły goło sanie chłopskie, a na poprzecznej listwie przodka siedział stulony chłop w wielkiej rogatej czapie i żółtym kożuchu. Wiatr poddymał kołtuniaste grzywy i ogony zbiedzonych, włochatych źrebiąt i zasypywał je śniegiem.
 Rafał wołał na woźnicę, stojąc na miejscu, ale tamten nie słyszał wcale, gdyż magierę wsuniętą miał na uszy i głowę owiązaną szmatami. Konający ostatnim rzutem sił, z wyciągniętemi rękoma posunął się ku niemu i wlókł za saniami z wołaniem coraz cichszem. Konie szły noga za nogą, torując sobie drogę ku opłotkom, na których Baśka załamała się była i zginęła. Zdala poczuwszy wilka, konięta dźwignęły łby i zatrzymały się w miejscu, pełne niepokoju. Chłop stanął na sanicach i wpatrywał się w dal. Wtedy Rafał przyczołgał się do niego i runął nań z boku.
 Ujrzawszy półnagie widmo, od stóp do głowy stapiane we krwi, zagrodnik z wrzaskiem cisnął powrózki lejców, bat i uciekał w pole. Dopiero ubiegłszy kilkadziesiąt kroków, opamiętał się i ostrożnie zaczął przyglądać.
 Kiedy po długich namysłach wrócił do zestrachanych koni, znalazł Rafała, leżącego wpoprzek sanic bez duszy.