Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/179

cym — to nawet nie widziałem jegomości, bo był właśnie... w polu.
 — W polu był... — uśmiechnął się starszy.
 — A tak, wyszedł...
 — I nie pożegnał się z tobą?
 — A nie, bo nawet... muszę powiedzieć...
 — Mów ze mną śmiało. Ja cię nie będę sądził surowo... — uśmiechnął się Piotr. — Musiałeś tatuńciowi przeskrobać.
 Rafał wyszczerzył się cynicznym, niemiłym śmieciłem, który ukazał wszystkie jego zęby.
 — A rzeczywiście...
 — Mówże śmiało!
 — Jegomość tatuńcio kazał mi precz jechać domu! Tyle, że mi dał ślepego wałacha i kobyłę Margolę do wywiezienia, jak trupa na mogiłki.
 — O! I za cóż to?
 — A bo zajeździłem wierzchówkę.
 — Zajeździłeś kobyłę... I zato tylko?
 — A no... mówię bratu.
 — Cóż to za kobyła takiej ceny?
 — »Baśka«, co to źrebica po Popielatce.
 — Nie widziałem jej... Dawnom już w domu nie był. Ale nie martw się, Rafciu. I ja wyjechałem, a raczej wyszedłem, bez pożegnania, prawie psami wyszczuty. Dawne to rzeczy... Myślałem, że ojciec przysyła przez ciebie...
 Kapitan wstał i począł chodzić z kąta w kąt izby. Rafał wodził za nim oczyma i z nadzwyczajną ciekawością wchłaniał w siebie jego figurę, sposób mowy, każdy ruch, gest, każde skrzywienie twarzy. Nie mógł