Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/218

w ów moment, weszła tamtędy w niewiadome, tajemne, nikomu nieznane powiaty...
 Wtem ktoś na jego ramieniu lekko oparł rękę. Rafał otrząsnął się i ujrzał przy sobie księcia Gintułta. Młody pan przypatrywał mu się uważnie.
 — Wszak nie mylę się — rzekł — waćpan jesteś bratem zmarłego kapitana Olbromskiego?
 Rafał ledwie zdołał wydusić z siebie głos:
 — Tak jest.
 — Proszę mi powiedzieć... waćpanowie macie jeszcze rodziców żyjących?
 Znowu:
 — Tak jest.
 — A czy waszmość dałeś im znać?
 — Tak jest.
 — Żałuję, że to mi nie przyszło na myśl. Trzeba było lepiej zaczekać...
 — Zaczekać z pogrzebem na rodziców?
 — Zaczekać... z pogrzebem ..
 — O, rodzice prawdopodobnie nie przyjechaliby na pogrzeb — wypalił Rafał.
 — A to dlaczego?
 — Bo są wiekowi... A zresztą...
 — A zresztą co?
 — A zresztą... mieszkają daleko.
 — Tak. No, a waćpan po pogrzebie dokąd że masz zamiar udać się? Czy do domu?
 — Nie, broń Boże!
 — Nie i... broń Boże?
 — Proszę księcia pana... my obydwaj z bratem nieboszczykiem...