Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/227

 — A jestem.
 — Pięknie u Boga Ojca brat waści gospodarzył na tej wioszczynie, niema co mówić!
 — Jakto?
 — A tożem patrzał, bo obok niego na Polińcu od lat siedzę. Chłopów, farmazon, rozpuścił, rozamorował, że mu na pole wychodzili jak z łaski, i koniec końców do garnka nie miał co włożyć.
 Rafał wrzał wszystek od niewymownej złości, która nie mogła wydobyć się nazewnątrz. Milczał z oczyma wlepionemi w pusty talerz.
 — Cóż asan milczysz? Prawdę mówię, choć i gorzką.
 — Ja nie wiem, czy to prawda.
 — Nie wiesz. No i pewnie. Wąsów asan całych nie masz, to skądżebyś miał znać się na całej prawdzie! Ale nie o to idzie... Słuchaj-no, mości panie, gdzież to zamierzacie podziać owe graciny nieboszczyka ze dwora, choć ich ta tyle, żeby żydowska koza uciągnęła? Zabierzecie to to w Sandomierszczyznę? Widziałem tam chomąta, siodło, rzemienia fornalskiego coś niecoś. Kiepskie to wszystko, ale jakby nie drogo, tobym kupił. Mówili mi tu, że to niby asan dysponujesz, jak i co.
 — Zabierzemy do domu.
 — A to zabierajcie wnet, bo ja w tych dniach dwór zajmę.
 — Waszmość pan niby?
 — A ja. Cóż się wasanu nie widzi? Ja, Chłuka z Polińca. Tak wasan napisz do swoich, że Nikodem Chłuka z Polińca bierze onę Wygnankę od księcia