Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/232

i ustał. Ociężałe spojrzenie weszło w głąb tego szeregu sal, cicho, sennie drzemiących w rozkoszy. Naokół było cicho, jak w świątyni.
 I oto niespodzianie, gdzieś za trzeciemi drzwiami rozległ się śmiech, ów jedyny na ziemi... Rafał zakrył twarz dłońmi i słuchał w zachwycie. Liczne, wesołe głosy, jak burza, zbliżały się, aż wreszcie zabrzmiały w sąsiednim saloniku. Półuchylone drzwi dawały Rafałowi możność uczestniczenia w tem, co się tam działo. Jak wiosenne gędziolenie ptaków, śpiewały radosne, drgające życiem, zdrowiem, weselem okrzyki najmłodszych sióstr księcia, ich towarzyszek i przyjaciółek. Jedna z nich wołała:
 — Koniecznie jeux de société! Koniecznie... Jeux d’esprit — to nudne. Zupełnie, jak lekcya gramatyki.
 — Jakto? Le secrétaire?
 — Nie, nie! Jeux d’esprit, jeux d’exercice — to zupełne lekcye.
 — Więc dobrze...
 — A możehy najlepiej — jeux de poules. Co myślicie? Naprzykład: Chnif-chnof-chnorum? Co?
 — Nie, nie! Jeux de société — domagała się księżniczka Elżbieta kapryśnym głosem, roztopionym w śmiechu.
 — No, więc dobrze... Decydujmy!
 — Zaczynamy...
 — Czy są wszyscy?
 — Kto się spóźni, sam sobie winę przypisze.
 — Bawimy się... Mówcie! Co kto życzy?
 — Ja proponuję Le corbillon... — ozwał się głos pierwszy.