Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/269

Kniaziewicza. Dwie nas kompanie drugiego batalionu pod szefem Forestier.
 — Kto dowodzi?
 — Major Chłopicki dowodzi.
 — A którzy oficerowie subalterni?
 — A jest adjutant Sielski, Bolesta. Jest kapitan Downarowicz, Kozakiewicz, Borowski, Kończą, Koszucki.
 — A reszta legii gdzie?
 — Poszła w breściańskie i mantuańskie i aż w samą Bolonię, co teraz zrobiona stolicą nowej republiki.
 — Cóż znowu za republika?
 — Transpadan. La république Transpadane się nazywa.
 — Miło to zetknąć się ze swoimi... Możebyście waćpanowie puścili mię na plac.
 — A kiedy nie można...
 — E... rozsuń się ta?... Niechże idą, aby chyłkiem po podcieniu, a wele pałacu...
 — Żeby zaś Bolesta nie zobaczył.
 Książę przesunął się i wydostał na rynek. Dopiero minąwszy pałac dożów, ujrzał przyczynę zbiegowiska. Przed samem wejściem do katedry stały tęgie słupy rusztowania, a na nich biegali żołnierze. Olbrzymie liny na blokach snuły się w ciągłym ruchu. Nie można było zrozumieć w pierwszej chwili, co się to dzieje. Plac pełen był ludu, który przerwał był kordony i przez rumowie Fabrica nuova, przez zaułki Prokuracyów wtargnął do środka. Teraz miotał się bandami ku bazylice. Żołnierze łomotali napastników kolbami i bronili przystępu, ale w tłum zmieszani nie mogli mu dać rady.