Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 01.djvu/276

czyźnie, czemu niema latarni, jak się nazywa, skąd i dokąd idzie... Ponieważ badany nie odpowiadał, wtrącono go w środek kolumny i przymuszono do marszu pospołu z nią. Zaledwie oddalili się z tego miejsca o kilkadziesiąt kroków, kiedy książę usłyszał obok siebie szept jednego żołnierza do drugiego w najczystszej mazurskiej mowie:
 — Północek psiadusza za pasem, a ty się uganiaj po dziurach, łap włóczykijów...
 — Spać się chce, że to nosem się podpierasz, nie — ganiaj!
 — Wyśpisz się jeszcze, aby jeno za rzekę a dopaść barłogu...
 — Cichajta! W szeregach nie mamrotać!
 — Ale!
 — Wyście zaś, chłopcy, z jakich okolic? — rzekł książę z niechcenia a głośno.
 Wrażenie tych słów było tak mocne, że kolumna bez rozkazu stanęła. Sam srogi dowódca zmieszał szyk i wlazł w środek oddziału.
 — Polak? — mówił z ogromnym marsem na dwudziestoletniej twarzy, gdy błysnęła latarnia i mógł zajrzeć brańcowi w oczy.
 — A Polak.
 — Nazwisko?
 — Na cóż to waści potrzebne?
 — Pytam się! Nazwisko?
 — Nie powiem nazwiska.
 — Co tu waćpan robisz sam jeden na ulicach Werony?
 — Szedłem na schadzkę z Julią Capuletti środ-