Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/017

 — To nic. Chodzi o to, żebyś umiał w razie potrzeby napisać. Potrafisz?
 — Potrafię.
 — Wszakże — ciągnął pan z uśmiechem chodziłeś na filozofię?
 — A tak... Chodziłem.
 — Po łacinie umiesz także.
 — Umiem.
 — Otóż to właśnie! Ponieważ ja w łacinie jestem prawie ignorant, a muszę teraz dużo czytać w tym języku, więc ty mi będziesz na polskie tłumaczył.
 — Jestem do usług.
 — I jeszcze jedno. Wkładam na ciebie obowiązek milczenia o tem, co tu będziemy pisali, czytali, mówili i robili, obowiązek milczenia zupełnego. Nie powiesz o tem nikomu ani jednego wyrazu. Dasz mi na to uroczyste, szlacheckie słowo. Czy możesz mi dać takie słowo?
 — Daję na to słowo honoru.
 — Mówię ci to zaraz, gdyż chcę, żebyś od pierwszej chwili przyzwyczaił się do tego, że nic o mnie nie wiesz, nic nie słyszałeś, nic wreszcie nie rozumiesz.
 — Słucham księcia pana.
 — Teraz idź spać i posilić się. Masz tu pokojów bez liku. Wybierz sobie, który ci się podoba, i zajmij. Musisz tylko poprzestać na jednym służącym, który i mnie obsługuje. Gdy się wyśpisz po drodze, przyjdź do mnie.
 Rafał, oszołomiony tem wszystkiem, nie mógł zebrać myśli. Najbardziej podobała mu się perspektywa