Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/025

 — No, ja jestem u niego sekretarzem.
 — Sekre!... A niechże cię!
 — Cóż ci to?
 — No, nic nie szkodzi. Jakoś to będzie...
 — Nie rozumiem, co mówisz.
 — E, nic! A cóż ten Gintułt tak, u licha sekretnie pisze, że aż ty musisz mu pomagać? Przecie urzędu żadnego nikt teraz nie piastuje, więc co za aparencye?
 Rafał przypomniał sobie nakaz książęcy i odrzekł:
 — Nie wiem, bo jakem ci wspomniał, od wczorajszego dnia tu dopiero jestem.
 — Opowiadają o nim duby smalone. To jakiś dziwak i nudziarz. Nie należy do towarzystwa, a nawet do żadnego z tutejszych towarzystw, ani stronnictw. Siedzi sam w domu, a jeżeli się gdzie zjawić raczy, to tyle zawsze pokaże ludziom efronteryi i wyniosłości, że każdy gorętszy kipi. To też tu młodzież ostrzy sobie na niego pazury.
 — Zmiłuj się!... o co?
 — No, o co! Waryat jakiś jest, sensat, nudziarz, powiedziałem ci. Chodzi, jak paw, nie poznaje najtęższych ludzi.
 Po chwili dodał:
 — Był niby we Francyi, był, podobno, we Włoszech, jeździł do Egiptu, tłukł się po Arabiach i Azyach i stamtąd przywiózł te jakieś farmazońskie banialuki, któremi się tak rozpiera. To o nim rozpowiadają świadomi rzeczy. Ja draba nie znam, co może jest i lepiej, bobym z miejsca zekpał.
 — Powiedz-że mi: a ty co tu porabiasz? jak czas spędzasz?