Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/026

 — Ja, kochanku... Ja mieszkam tutaj, w Warszawie.
 — A w Nieporęcicach któż gospodaruje?
 Jarzymski uśmiechnął się smętnie i dmuchnął w palce.
 — Jakto?
 — Niema, braciszku! Poszły Nieporęcice...
 — Bój się Boga!
 — A no...
 — Cóż ty mówisz... Taki majątek!
 — Prawdę mówię.
 — No, a jednakowoż stać cię na taki ekwipaż.
 — A widzisz.
 — Jakże sobie dajesz radę?
 — Ekwipaż mam i dom prowadzę. Żyje się w świecie, moje dziecko sandomierskie. Wiesz co?... szkoda, że ty jesteś tym jakimś tam sekretarzem. To tak głupio brzmi, że aż abominacya bierze. Ale to się odrobi, będę w tem.
 Powóz wjechał w obszerny dziedziniec i zatrzymał się przed lustrzanemi drzwiami parterowego domu. Wybiegł służący w liberyi i pomógł panom wysiąść. Za chwilę znalazł się Rafał w mieszkaniu dość obszernem, a urządzonem w sposób nieco dziwny. Obok mebli wykwintnych stały tam graty najpospolitsze. Nie były to salony mieszkalnego domu, lecz męskie, kawalerskie pokoje. Niektóre z nich były brudne, jak numery zajazdu. Dopiero w kilku ostatnich, które wychodziły na puste place, słychać było zgiełk rozmów czy swarów. Jarzymski ujął Rafała pod rękę i prowadził tam