Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/044

kich lożach poczęto szeptać. Rotmistrz zauważył to i mówił swym basowym szeptem:
 — Widzą nas nawskróś. Jesteśmy śmieszni.
 — Wychodźmy, jak tylko sztuka się skończy.
 — Wychodźmy!
 — Duszno...
 — Anizetka, — szeptał rotmistrz — podaję myśl: chodźmy in corpore do budy Bogusławskiego. Tam także dziś pokazują. Można będzie zabawić się.
 — Dobra myśl!
 — Wychodźmy!
 — Dalej w drogę!
 Wkrótce, skoro tylko zasłona spadła, całe gremium wysunęło się chyłkiem. Większość miała tu oczekujące przed teatrem powozy, karykle i lokajów ze światłem, ruszono tedy na Plac Krasińskich gwarno i z pieśniami. Jarzymski jechał w powozie z Rafałem i kimś jeszcze, kogo zwano Bursztynkiem. Ów towarzysz wyprawy ciągle coś gwarzył, zanosząc się od śmiechu.
 — Cóż oni tam będą odstawiali? Jarzymek, ty wiesz pewno?
 — Jakiego prawdopodobnie »Cyda« albo »Hamleta«. Kto ich tam wie? Może jaką niemiecko czułą operę, jaki »Flet zaczarowany«..
 — Piękne, ach, dekoracye, »pendzla« pana Smuglewicza i wycie tych oberwańców w języku przodków... Cóż my tam będziemy robili?
 — Zobaczy się. Jest bufet.
 — No, bufet... Ale ja nie jestem spragniony ich lokajskiego piwa... Przepraszam, może tam sprzedają piwo szlacheckie?...