Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/167

ni tak, ni owak, i grając wciąż, pochrząkiwali i pokaszliwali, nie wiedząc, jak sobie począć. Rafał zajrzał w karty z wyniosłością, której, mimo usiłowań, nie mógł w sobie przytłumić.
 — Nędzna jakaś dziura to karczmisko.
 — A bo i pewnie... — odrzekł furman.
 — Wasan tutejszy jesteś? co?
 — Nie, ja nie tutejszy.
 — A zdaleka?
 — Zdaleka.
 — To jest skąd?
 — No, a wasaneś skąd?
 — Ja idę od węgierskiej strony wprost na Kraków.
 — Od węgierskiej strony? — z niejakim szacunkiem zapytali gracze.
 — Ba, ba! Od Pesztu... Od... Czaczy — dodał ciszej.
 — Sztuk drogi! Nawet nie umiem wyrozumieć, gdzie to być może.
 — Żebyś wiedział! Człowiek się setnie zmitrężył, a tu jeszcze ten łajdak jadła nie daje.
 — No, on tu pewnikiem w te pędy wyniesie...
 — Jak też on to przyrządza — zadał sobie pytanie, spoglądając z ukosa na »boczek« wieprzowiny, leżący na misce.
 Nie pytając się o pozwolenie, odłamał partyjkę chleba, ukrajał porządny gnat mięsa i zaczął prędko i kategorycznie próbować, jak też smakuje. Okazało się, że owszem, jako tako. Wobec tego nalał sobie kieliszek wódki i wychylił go niedbale, przepijając do oszołomionych dworaków.
 — Jeść mi się chce dyablo, a tu jeszcze ta po-