Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/173

 — Mówiłeś tui, — rzekł — że dążysz w stronę Krakowa. Ja pędzę wprost na Tarnów, do siebie. Kraków omijam. Ale jeśli ci na tem zależy, walmy na Kraków.
 — Broń Boże! — zawołał Olbromski. — Nie pragnę bynajmniej widoku Krakowa.
 — Powiedz mi... Czy później... to jest, czy miałeś zamiar wracać do domu, do Tarnin?
 Rafał namyślił się głęboko. Rzekł zwolna:
 — Prawdę mówiąc, to żadnego nie miałem zamiaru dziś, wczoraj, onegdaj... Myślałem o tem, żeby z głodu pod płotem nie zamrzeć...
 — Zlituj się!
 — Juścić pewnie, że trzeba będzie do domu.
 — Słuchaj!...
 — Choć w tym nadzwyczajnym kostyumie wracać w progi rodzinne... Brr!
 — Otóż to właśnie, otóż właśnie! — wołał z pośpiechem Krzysztof.
 — Ale cóż mam czynić? Jestem, jak trup. Przebyłem bardzo ciężką chorobę...
 — To samo właśnie miałem na myśli. Słuchaj — jedź do mnie!...
 — Jakto? do Olszyny?
 — Do Olszyny, nie do Olszyny, ale wprost do mnie. Mam własny folwarczek.
 — Masz własny?
 — Jakże? Stokłosy!
 — Bój się Pana Boga... Wstyd mię wracać do rodzinnego domu, a jakże ja pojadę do ciebie! Co na mój widok powie twój ojciec?