Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/197

 — Reprezentanci dwu stolic na mnie jednego. Eheu me miserum!
 — A jakże też pan hrabia myśli brać się do roli, jeśli spytać wolno?
 — Rękami, chudopachołku, rękami i nogami.
 — Nowe jakieś podrygi mody wiedeńskiej?
 — Niech sobie będzie...
 — Pewnie jaki Turn-Taxis zakopał się w swoich folwarkach, i teraz moda runęła na młodzież.
 — Jakbyś wiedział. Powinieneś chodzić po odpustach i zbierać cwancygiery za prorokowanie.
 — Kiedyż znowu z powrotem do naddunajskiej stolicy?
 — Nic nie wiadomo. Aj, Nekando, Nekando! żebyś ty wiedział...
 — Do dyaska!... Cóż takiego?
 — Żebyś ty wiedział, jak ja jestem znudzony... Powiedz-no mi, braliście też już psy w pole?
 — Tędy go wiedli!...
 — Mów-że!
 — Brać się brało.
 — Lotkę?
 — Była Lotka, był i Doskocz.
 — Któż jeździł?
 — Ja, nie chwalący się i Grzesik.
 — Powiedz-że, na czemże ty jeździłeś?
 — Na karym.
 — Mój koń kochany! Chodzi?!
 — Chodzić chodzi!
 — A czy ja z mojemi ślepiami nie zwalę się z niego pierwszego dnia?