Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/199

 — Albowiem?
 — Trepka! żebym ja ci kości nie nadwerężył...
 — Może tedy można pana tytułować przynajmniej szwabskim, niemieckim, austryackim hrabią, bo jakże tak bez niczego?... Nie przystoi szlachetce na dwu wioskach w Zachodniej Galicyey być bez tytułu, a cóż dopiero dziedzicowi tylu kluczów!...
 — Nie jestem ani niemieckim, ani żadnym innym! Nie jestem wcale hrabią! — zawołał, rumieniąc się dziewiczo. — Wiesz sam dobrze, że to ojciec mój życzył sobie tego tytułu, no więc, przyznasz... musiałem... Ma, czego pragnął.
 Trepka spuścił głowę i z podełba świdrował Krzysztofa ironicznie spojrzeniami. Ostra drwina czaiła się w jego wargach zaciśniętych, jakby na zamki zawartych.
 — Cóż tak patrzysz? — krzyknął Cedro.
 — Patrzę i tyle.
 — Nie radzę zbyt długo!
 — Postanawiam i ja kupić sobie tytuł austryacki. Cóż u dyaska! Przecież to wiadoma rzecz, że Trepkowie, Nekandy, Toporczyki z Grzegorzewie, ba-ba! Najstarsze w Polszczę nazwisko: za Lechów byli wojewodami!
 — Może nie wiesz Rafał, że Rzepicha była Trepczanka z domu?
 — A właśnie!
 — Oni także świętego Stanisława ze Śmiałym królem zasiekli.
 — Kłamstwo!
 — I stąd wszyscy są wolteryany... Cóż tak patrzysz?