Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/268

Aże po sercu źga, jak se pomyśleć. O, stoi, patrzy... Stój, patrzaj! Odechce ci się, jak poczujesz, jak powąchasz, czem takie chętki pachną!
 — Powiadali, że szło toto między posterunki, jak ja z imością między stragany na Kleparzu.
 — I co też to w takim łbie usiędzie! żeby też tego rozumu nie mieć!
 — To ta młodość szelmowska, widzisz pani. Krew takiego kłuje cięgiem: idź, idź... Mierzi go, widzisz pani, miejsce...
 — Jedzie, jedzie!
 — Kto jedzie?
 — Dragony jadą! Konnica! Zielone dragony Loewensteina!
 — Białe dragony za nimi!
 — Heskie dragony!
 — Karabinierzy za nimi!
 — Białe Althany za nimi!
 — Bębny walą...
 — Słyszycie... Za umarłe!
 — Co to?
 — Dzwon!
 — Dzwon, dzwon!
 W ulicy Sławkowskiej rozległ się głuchy, głęboki łoskot bębnów i strasznym urokiem melodyi swojej pognał lud. Gwar coraz głośniejszy, coraz żywszy rozciekawionej tłuszczy, zdawało się, że go zagłuszy. Było coś niewymownego, coś żelazną obręczą ściskającego serca słuchaczów w tym pokrzyku tłumów coraz bardziej natężonym, coraz silniej podbechtanym i jak gdyby radosnym. Cedro i Olbromski, potrącani i pocią-