Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/302

pierwszą lepszą pannę z brzegu, zasypywał mnóstwem słów wesołych, dowcipnych, miłych, bezmyślnych. Bawił ją, jak wesoły trzpiot, jednocześnie drwiąc z niej oczyma pełnemi odrazy i wzgardy i klnąc ją wewnątrz siebie najwstrętniejszemi przezwiskami. Wśród kaskad słów, skierowanych do tancerki, marzył o tamtej, córze nieba i dnia. Zaczął się taniec. Zaraz w pierwszej figurze, kiedy z panią Ołowską sam na sam został, rzekła do niego cichaczem:
 — Za parę godzin...
 — Co, księżniczko? — wyszeptał białemi usty.
 — Tak niegościnnie muszę przypomnieć... Za parę godzin pójdziecie waćpanowie.
 — Wolałbym tu umierać, niż na rzece.
 Rozłączył ich płynny, powabny pląs. Odeszła wśród
 ukłonów z uśmiechem na przecudnem obliczu. Tylko nikły rumieniec... Ale za parę chwil znowu mu ją dał taniec. Wtedy z głębokości serca, targającego się w powrozach swych, wyszeptał:
 — Księżniczko...
 — Cóż to?...
 — Księżniczko...
 — Nie jestem już księżniczką, mości panie. Dawno już przeminęły tamte czasy...
 — Dawno już przeminęły tamte czasy, a tylko moje nieszczęście...
 — Cóż to waćpanu?
 — Kocham cię... Na śmierć, do zatracenia duszy! Umieram z żalu za tobą... księżniczko!
 Złożyła mu ukłon pełen wdzięku, dyg, pełen czaru, jak kazał taniec, i zostawiła go z inną kobietą, z tan-