Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/304

 — Nie powinnam była pozwolić, żebyś waćpan jedną godzinę przebywał w progach tego domu. Tylko wzgląd wyższy...
 — Jeszcze tylko parę godzin... Odejdę zaraz i już na wieki.
 — Niech się tak stanie.
 — Ani jednego słowa litości...
 — O litości wspomina ten bezczelny, który się porwał...
 — Pani, pani... Kochałem cię nadewszystko w życiu mojem. Dlatego... To tylko chciałem powiedzieć...
 — Już się dokonało.
 Odeszła znów. Jak woniejący dym, okurzył go dźwięk tych wyrazów. — »Już się dokonało«. — Cóż mogą znaczyć te słowa? co mogą znaczyć te słowa? co mogą znaczyć? Wszystką władzę rozumu wytężył, żeby zrozumieć. Ale nim cokolwiek ułożył w myśli, przesunęła się obok niego wśród nieustających zbliżeń i oddaleń tańca. Gdy na moment znowu byli razem, rzekła:
 — Nigdy waćpan nie wrócisz tutaj? Wszak to już sam wyrzekłeś?
 — Tak wyrzekłem.
 — I honorem ręczysz swoim?
 — Co prędzej, co prędzej uchodź, — cha-cha...
 — Nigdy nie będziesz się waćpan starał, żeby mię widzieć?
 Milczał.
 — Mów-że waćpan...
 — Nie mogę tego przyrzekać. Jeśli żyć będę, wszelkich owszem dołożę starań, żeby skrycie widywać to miejsce. Ale o tem nikt wiedzieć nie będzie.