Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/313

na rozkaz, że ma się udać z Krzysztofem na ową wyprawę, odszedł w okamgnieniu i stanął w swoim pokoju. Wistocie szukano go na wszystkie strony. Kalwicki klął na czem świat stoi. Krzysztof był już gotów.
 — Gdzieżeś ty był waryacie, aż do tej pory! — wołał z największym gniewem.
 — Jakto? Czyż ci nie wiadomo? Byłem, byłem na balu.
 — Dzień się już za jaką godzinę zrobi! Przez twe guzdralstwo możemy wszyscy zginąć.
 — Ale daj-że pokój! Nie zginiesz. Złego dyabeł tak znowu chętnie nie bierze! Kto idzie na wojnę, mój krwiożerczy rycerzu, musi mieć odwagę w każdym calu duszy i w każdej żyle. Chcesz, to pójdziemy w dzień. Cóż mi to szkodzi?
 — Ubieraj się co tchu. Chwila najstosowniejsza, a tego niema!
 — Dla mnie każda chwila nocy, czy tam dnia zarówno stosowna.
 — Waćpan sobie fanfaronuj i baraszkuj, ale innym razem — złościł się Kalwicki.
 — Biada mi!
 — Oficeram już napoił szampanem do zupełnej miary, leży mi w poczekalni, jak pień olszowy, konie czekają... Ech, jabym wasanu zadał, żebym tak był twoim ojcem!
 — A no... Bóg strzegł.
 — Jeśli za dwa pacierze nie wyjedziemy, to niema co zaczynać, ja nie jadę. I niech was dyabli!... Jestem stary człowiek, mam dzieci i wnuki.