Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/323

je babsko wyschłe, czarne, kudłate. Za niem pokazały się głowy dzieci o twarzach jakoby kobuzów i kukułek.
 Rafał odchylił całe drzwi i mimo smrodliwej pary, która ich owiała, wszedł do środka. Rozejrzał się naokoło w mroku i dziko uśmiechnął. Wspomnienie Baśki i tamta noc...
 — Wasz przewozi bez Wisłę? — zwrócił się do baby.
 — Ja ta nie wiem, przewozi, czy nie przewozi... — odmruknęła niechętnie.
 — No, nas przewiózł, więc wiadomo.
 — Nie wiem, co i jak gadają. Mój jest rybak. Kto jego wie, czy przewozi? Teraz wojsko stoi i z gwerów bije. Ja o niczem nie wiem.
 — No, my tu mieli do niego interes.
 — To przyńdzie pod połednie, a ja nie wiem.
 — Kazał wama powiedzieć, matka... — rzekł Rafał, licząc ponuro oczyma dzieci — że te... że przyńdzie dopiero na odwieczerz. Teraz nie przyńdzie. Rozumiecie?
 — Czy ja niby rozumiem?
 — No!... A co mu się od nas za przewóz należy i za to wino, co je to przemycał, to wam kazał dać w rękę. Nacie...
 Wyjął z kieszeni garść pieniędzy, odliczył kilka dukatów i dał jej w rękę.
 — Trzymaj to, babo, garścią, bo to nie koprowina, ino samo złoto! — krzyknął na nią.
 Otrząsnął się i co prędzej miał ku drzwiom.
 Ze dworu już wrócił po wyjaśnienie, gdzie tu najbliższa wieś, czy dwór, żeby można furmankę nająć.