Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/326

 — Moje fuchsy ta nie ostatnie, śtreka je, ale święto...
 — Widzicie gospodarzu, świętowanie dobra rzecz, ale i zarobek coś znaczy.
 — Jo, recht. A kieloż dadzą?
 — Damy trzydzieści złotych.
 — A tryngield dadzą?
 — Damy.
 — Jeśli wywalą nie papierkami, ino twardym pieniądzem, jeśli tryngield zaprzysięgną...
 — Damy samymi niderlandzkimi talarami.
 — No-no... Niechże wstąpią...
 Weszli do obszernej świetlicy i powitali gospodynię, krzątającą się dokoła komina. Gospodarz był chłop młody, wesoły i kuty, widać, na cztery nogi. Z pod oka przyglądał się swym gościom, choć nie dopytywał się, co są za jedni, skąd i dokąd zdążają. Z malowanej szafy wydobył słodką gorzałkę w kolorowej karafce, chleb komiśny i piękny, masło, strucle świąteczne, ser śląski, a z komory wyniósł gąsiorek przemycanego wina. Pykał żywo z glinianej fajeczki, kłaniał się i zapraszał:
 — Niechże też nie pogardzą, niechże przecie jedzą, jak za swoje pieniądze.
 Rafał nie dał się prosić i tęgo zajadał. Krzysztof wypił kilka kieliszków wódki i w milczeniu żuł kawałeczek chleba z solą.
 — Cóż wasze Niemcy dobrze wam się sprawiają? — rzucił Rafał zapytanie, gdy gospodarz wrócił ze stajni do stancyi, żeby się do drogi odziać.
 — Niemcy? Nasze? E, jak to Niemcy...