Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 02.djvu/346

 — Macierzy Małopolski!...
 — Dobrze gada!
 — Gębę ma, jakby się pod Słomnikami rodził...
 — Bestya miła, mówię wam, że serce mięknie...
 — Z siebie, widzisz, gada, nie z wierzchu, tylko ze środka...
 — Ale — ciągnął Krzysztof — nim ten toast wychylę w imieniu Galicyi...
 — Co za Galicyi?
 — Niema Galicyi!
 — Zbazgrał się...
 — Jest, panowie bracia, jest jeszcze przez Bóg żywy! — zawołał Krzysztof głosem twardym i nie znoszącym przeczeń. — Nim ten toast wniosę w imieniu Galicyi, muszę naprzód spełnić poprzedni, który tu pito, Wosińskiego. Było to zdrowie, widać, godne, skoro je tak zacna kompania chórem podtrzymała! My przecież, z pod Austryaka, nie wiemy nawet, kogoście uczcili.
 — Znowu z tym Austryakiem...
 — Raczcież nas łaskawie oświecić...
 — Który tam w gębie najobrotniejszy? Kończewski! tyś z pod Wielonia... Rozkręcaj język!
 Wypchnięto naprzód namiestnika przysadkowatej statury, a tęgiego, co się zowie. Ten chwilę się namyślał, musztrując oburącz najeżoną szopę na głowie, wreszcie dał folgę wrodzonej swadzie:
 — Żeby w niewielu słowach rzecz zmieścić... taka była afera. Nocą z 17 akuratnie na 18-ty listopada przyszło sto koni jazdy francuskiej pod dowódcą Dechampsem do podnóża Jasnej Góry. Prawdę mówię?
 — Kto cię tam wie?... Ale jedź dalej!