Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/085

 — Bronię!
 — Chyba ja w pułku jednego kamrata nie mam, jeśli ty dzisiejszego wieczora doczekasz...
 — Puścisz, psubracie?!
 — Chybaby na świecie żadnej sprawiedliwości nie było, żeby tobie to na sucho, uszło! A i cóż wy, koledzy?
 Hiszpanka wyśliznęła się z rąk woltyżera. Czepiając się drżącemi dłońmi sprzętów, okien, drzwi, szła dokądś. Piechury spojrzeli po sobie strasznemi oczyma. Milczeli.
 — To już chyba chodźmy... — rzekł wreszcie jeden.
 — Chodźmy... — rzekł drugi.
 Krzysztof obciągał na sobie kurtkę i zabierał się do wyjścia.
 — Słuchaj-no, panie jeździec, a tobie z nami wara! Ty idziesz z tela osobno...
 — Osobno, osobno...
 — No, żeby zaś... My są piechota, a ty co tu robisz?
 — Dobrze, dobrze...
 — Za rabunkiem z karabinem piechotnym chadzasz po domach? Rycerz!
 — Idę z rozkazu, jako i wy.
 — Czego chcesz z nami łazić?
 — Takiemu, co sam bez komendy łazi — kula w łeb.
 — A bo i pewnie: kula w łeb! — wrzasnął drugi.
 — To strzelaj, gałganie! — zawołał Cedro.
 — No, żebyś tylko drugi raz nie komenderował...
 — Chodźmy koledzy.
 — A tobie wara z nami!