Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/086

 — Mójże, kawaler...
 — Jeździec!
 — Francuski pudel!
 — Galant!
 — Hrabia!
 — Tkliwy kokiet!
 — Czekaj, szepnie się między lansyery, jak cię to stuletnie baby na podłodze koziorem źgały po żebrach, a tyś im radeczki dać nie mógł...
 — Byłyby cię ładnie oporządziły, żeby nie ja...
 — Kto wie, co one z nim zrobiły?
 — Trzech groszybym nie dał...
 — Cha-cha... jak mamę kocham!...
 — Jakże on teraz, towarzysze, przed obliczem swej bogdanki stanie?
 — Konik polny...
 — A jakiego to tonu ze siebie dobył, słyszeliście?
 Ruszyli w tę stronę skąd przyszli. Cedro rzeczywiście nie myślał iść z nimi. Siadł we framudze okna i bezmyślnie patrzał na stygnące trupy starych niewiast, na kałuże krwi i połamane sprzęty.
 Zdawało mu się, że rozważa w tej chwili, co czynić dalej. W gruncie rzeczy drzemał, był w stanie pół snu, pół jawy. Widział i słyszał coraz niedokładniej... Zbudził go łoskot. Pękały gdzieś daleko drzwi, waliły się stoły i szafy zatarasowujące. Woltyżerowie szli nazad z pośpiechem, wołając do Krzysztofa:
 — Tłum na nas idzie!
 — Wyłamały drzwi na dole!
 — Banda!
 — Idą...