Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/097

przedarli, Krzysztof zobaczył kilkadziesiąt nagich kobiet, tańczących do taktu walenia pogrzebaczem w mosiężne rondle i miednice. Pod razami kolby i bagneta skakały dosyć sprawnie.
 — Mniszeczki... — szepnął Wyganowski, mlaszcząc ustami. — Nie wszystkie, ale przeważna większość. Nie powiem, żeby to im nie sprawiało przykrości, iż w danej chwili nie potrzebują habitów, ale z drugiej strony nie widzę w nich śmiesznego uporu dziewic numantyńskich. Wprawdzie są wyjątki, ale o tem później...
 W oczach jego, gdy to mówił, siedziało ponure szyderstwo. Dolna szczęka była wysadzona naprzód, a nozdrza drgały.
 — Zostaniesz tu waćpan zapewne? — rzekł pieszczotliwie, zaglądając Krzysztofowi w oczy. — Bo ja, uważasz, jestem na służbie: komenderuję, sit venia verbo, tym... klasztorem. Chciałem powiedzieć inny wyraz, ale boję się obrazić twoje ucho.
 — Nie zostanę tutaj — rzekł Cedro z przesadną wyniosłością.
 — Czy podobna? — Ale cóż za przyczyna, jeśli godzien jestem?...
 — Pragnąłbym przespać się, panie kapitanie.
 — Przespać... taką uroczystość! Oh, c’est triste...
 — Już bardzo dawno nie spałem.
 — Ależ to doprawdy rzecz smutna... Więc śpij waćpani!
 — Czy mogę tu gdziekolwiek, na korytarzu?
 — Możesz.
 Cedro oddał mu ukłon wojskowy.
 — Czekaj, przeprowadzę cię i dam miejsce. Sły-