Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/141

głowy, wspierają się na łokciach przeszyte, bezsilne tułowia i zeschłe gardła, uszczęśliwione usta miotają krzyk:
 — Wiwat cesarz!
 Krzysztof podniósł się z legowiska. Coś w nim od tego ruchu złamało się, jak gdyby chrupnęło bez dźwięku. Siadł na posłaniu straszliwie blady, zlany potem, z gębą pełną krwi. Oczy jego, jak kły, werznęły się w nadchodzącego. Zatrzymały go w miejscu. Stanął.
 — Sire! — wymówił Cedro.
 Ciemne, wojenne oczy wodza uderzyły w spojrzenie Krzysztofa.
 Spokojna twarz, jakby wykuta z niewiadomego metalu, była ku niemu wyczekująco i groźnie zwrócona.
 Jakie jest twoje życzenie? — spytał głuchym i zimnym głosem.
 — Jeśli umrę... — począł mówić Cedro w języku francuskim, spokojnie i groźnie, z dumą i odwagą patrząc mu w oczy,
 — Jakiej jesteś broni? — przerwał.
 — Lansyer polski.
 — Z pod Tudeli?
 — Tak.
 — Nazwisko?
 — Poszedłem z domu mego ojca... Wierzyłem, za moją ziemię... A teraz... na obcej... Wyrzecz, że nie nadaremnie, że dla mojej ziemi... Cesarzu, cesarzu!
 Nieme i głuche oczy zagłębiły się i weszły w oszalałe ze śmiertelnej miłości spojrzenie rannego. Nieruchomy, zadumany stał Napoleon. Któż wie? Może w tych