Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/148

może pognać na jarmark do Wąwolnicy, albo Baranowa... Toby zbił kabzę!
 — Dalejże, dławikufle! Pijmy zdrowie młokosa Cedry!... — zawołał Prendowski.
 — Skoroś się, wiesz, z tego postrzału wylizał, toś chwat. Kozła magnąłeś, jak pajac w cyrku, a farbowałeś, bracie, jak rogacz, trafiony pod piąte żebro... — mruczał Niezabitowski.
 — Chociażeś z nami w podłych górach Juvenes nie był, aleś lansyer chrzczony. Pijmy za niego!
 — Kołem za niego pijmy! — krzyknęli.
 Wstał cały półpijany stół. Cedro powiódł po nich okiem i zakipiał cały od żołnierskiego wzruszenia. Gotówby był umrzeć za tych ludzi, dałby się w sztuki porąbać za honor, jaki mu wyświadczyli, pijąc zań i zowiąc go lansyerem. Chciał powiedzieć, że widział Napoleona. Podniósł kielich...
 — Wołać tu Dysa! — krzyknął Prendowski — niech jucha śpiewa, bo markotno... śmierć w oczy zagląda...
 — Dysa wołać!...
 Wszedł zaraz żołnierz stary, niewielkiego wzrostu, z włosami bielusieńkimi, jak śnieg, i z białym przystrzyżonym wąsikiem, ale czerstwy i czerwony jak ćwik.
 — Stary! Śpiewaj!... — wołano.
 — Tylko nie z tych nowych pieśni...
 — Stare nam śpiewaj! co najstarsze!
 — Według rozkazu... — rzekł wyprostowany Dys.
 Usunął się zaraz pod ścianę, odkaszlnął i powiódł ręką po wąsach. Za chwilę wzniósł dłoń uroczyście,