Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/150

 — Zrąbany, ale tchnie.
 — Na górę z nim, do pokoiku.
 — Chirurga!
 — Stokowskiego zdrowie!
 Tuż za żołnierzami wkroczył do izby porucznik Mikułowski.
 — Widzieliście go! — zawołał Szulc.
 — Całoś wyszedł?
 — Bogu dziękować.
 — Jakże to było? Gadaj-że, nie stój!
 — Boisz się, żeby we mnie przypadkiem słowa nie pogniły, jak w nieboszczyku Sanszo-Panszy... Jeść mi się chce.
 Siadł do stołu i przygarnął ku sobie pierwszy z brzega półmisek.
 — Gdzież to było?
 Mikułowski ruchem pełnym niewinności przyjął z rąk kaprala kopiastą paterę wieprzowego mięsiwa, popchnął kęsy kielichem Val de Peńas i rzekł między jednym haustem a drugim:
 — A no w Mora.
 — Cóż to za Mora? — zapytał Cedro.
 Mikułowski spojrzał na niego z ukosa i rzekł:
 — To acan żyjesz? Mora to taki zamek, jak w Chęcinach, abo i większy. Postawili nas tam ze Stokowskim na straconą pocztę. Straszy, do dyabla, w tem zamczysku... Okopaliśmy się, odgrzebaliśmy fosy, co je podobno Maurowie z Andaluzyi przeciw królom Kastylii w skale pokopali...
 — Co ty bredzisz o Kastyliach? Gadaj o rzeczy!