Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/177

 — Pytam się: w jakiej potrzebie? Chirurg niech się pieści twoją raną, nie ja!
 — Pod Nadarzynem. To jest...
 — Co jest?
 — To jest pod lasem Helenowskim.
 — Więc gdzież ostatecznie? Bo Nadarzyn to mieścina, a las to las.
 — Pod lasem, panie generale.
 — Godność wasana? — mruknął już przez sen.
 Rafał wymienił swe nazwisko.
 — Był kadet Olbromski w rycerskiej szkole, a potem, oficer za Rzeczypospolitej.
 — Brat mój starszy.
 — Aha!... — ziewnął generał.
 W tej samej chwili zachrapał na cały dwór. Głowa jego leżała na brzegu poduszki, ogromna, długa, kudłata. Olbromski nie spuszczał z niej oka — i w tak dziwnej pozycyi przeleżał, a właściwie przesiedział ze dwie godziny. Świeczka, zostawiona w pierwszym pokoju, dopaliła się i zgasła.
 Twarda jeszcze była noc, kiedy się dał słyszeć głuchy tętent kilku koni. Słychać było kroki osób, niecierpliwie chodzących dookoła ścian dworu i głośną rozmowę. Dobijano się do okien, szukano drzwi. Na pewien czas wszystko ucichło, a kiedy Rafał sądził, że przybysze już się oddalili, drzwi do pierwszego pokoju otwarły się i ktoś na cały głos zawołał:
 — Monsieur le général Sokolnicki!
 Śpiący generał ani drgnął. Olbromski zaczął go potrząsać, zrazu ostrożnie, potem coraz mocniej, aż wreszcie Sokolnicki zgrzytnął: