Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/185

 — Jestem już zdrów, a nie wiem, gdzie jest mój szwadron. Pono za Rawką. Pozwoli mi pan generał być w tej batalii przy sobie bez żadnej rangi aż do chwili, kiedy znajdę swoją komendę.
 — Dobrze. Obudź skoro świt, a teraz milcz z łaski swojej i... niech cię wszyscy dyabli!
 Za chwilę chrapał.
 Skoro tylko ciemne rano dało widzieć szyby okienka w dużym pokoju, Rafał przelazł przez śpiącego snem kamiennym i jak umiał, jak mógł najprędzej, wdział swój uniform. Munduru nie zdołał zapiąć żadną miarą wskutek grubych powijaków bandaża, którym miał opasane żebra. Zaczął targać generała za ramię.
 — Kto? Czego? — wściekał się rozespany.
 — Generale, dnieje!
 — Idź, bo ubiję!
 — Generale, nie dam już spać ani chwili. Dnieje!
 Widząc, że słowami nie poradzi, użył siły. Sokolnicki rozwarł wreszcie ogromne powieki i klął na czem świat stoi. Jeszcze niezupełnie rozbudzony pytał:
 — Czy atakują?
 — Atakują, atakują!
 Ocknął się wreszcie i siadł na łóżku. Za chwilę otrząsnął się i porwał na nogi.
 — No, chwałaż Bogu i za tę kruszynkę snu! U kaduka! Ja się już nigdy wżyciu porządnie nie wyśpię. A no! Zaczynamy!
 — Pan generał raczy mi pozwolić, żebym mu towarzyszył?