Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/186

 — Prawda, coś mi wasan w tej materyi gadałeś. Cóż ja mam z tobą zrobić?
 — Jako zwyczajny widz...
 — Niema widzów w bitwach. A ja ci powiem sub rosa, że my nie na bal paré idziemy za tę grobelkę. Gdzie twój pułk stoi?
 — Właśnie tego nie wiem.
 — To się dowiedz i kwita!
 — Panie generale!
 — Zaraz... Umiesz po niemiecku?
 — Umiem.
 — Ale czy napewno?
 — Umiem, panie generale.
 — No dobrze. Będziesz mi potrzebny, jako tłómacz... w razie pojmania, uważasz, niewolnika. Ale czegóż łazisz rozpięty, jak mamka?
 — Bandaż.
 — Bandaż... Pokaż-no się. To szósty pułk. Z pierwszej formacyi. Pod Tczewem byłeś?
 — Byłem.
 — Pod Gdańskiem?
 — Byłem, panie generale.
 — Jako »widz«?
 — Właściwie...
 — Rozumiem! To wiedz, że ja cię kurować nie będę. Możesz przy mnie być i rób, jak ci się podoba. Olbromski. Pamiętam tamtego! Zacny był oficyerek, choć mazgaj i sentymentalista. No, w drogę!
 Wyszli na świat. Ciemne były jeszcze pola. Płaską otchłanią słały się na wschód i na zachód. W stronie Jaworowa, na wodach szeroko rozlanych, na sta-