Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/204

 Trzaskający łoskot karabinowy wyrywał się z pomiędzy grzmotu armat; huczał coraz bliżej i bliżej, wzmagał się i potężniał tuż w dymie. Sokolnicki dźwignął się na strzemionach, przeciągnął ramiona...
 W tej samej chwili na zakręcie drogi ukazał się adjutant i, salutując w biegu, ukazywał pole przed wioską.
 Generał, nie czekając na jego słowo, polecił:
 — Plutonami!
 Zjechali obaj z drogi wolno, noga za nogą zbliżyli się do batalionu Godebskiego. Wnet usłyszeli komendę:
 — Dwoma szeregami!
 — Pluton!
 — Tuj!
 — Cel!
 — Pal!
 Runęły pociski batalionowe.
 Za chwilę dokoła jeźdźców warknęły kule austryackie zdaleka idące, ścinając gałęzie olch i gwiżdżąc przeciągle po wodach. Sokolnicki wjechał w szeregi fizylierów i wesoło, głośno zaczął sam komenderować, trzaskając w powietrzu szpicrutą.
 — Nabij!
 — Do ładunku!
 — Odgryź ładunek!
 — W rurę!
 — Za stempel!
 — Przybij!
 — Stempel na miejsce!
 — Plutonami!