Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/237

nerała Niemojewskiego. Stary legionista przypatrzył się dobrze księciu i zagadnął go z konia:
 — Jakiem to prawem, mości książę, na moje podwórko?
 — Także to szerokie zatoczyło płoty? Aż po Modlin?
 — Tak jest! Musicie z waszych Galicyów chodzić do nas w Wielkąpolskę, chcący wytchnąć. Do kogo książę?
 — Mam interes do kogoś z naczelników.
 — Może aż do samego wodza?
 — A pewnie, że i do niego przyjdzie dotrzeć.
 — Nie wiem, czy się to uda, bo właśnie zdążam na radę wojenną.
 — Och, to nie mam po co się śpieszyć...
 — Osobliwie, jeśli sprawa prywatnej natury.
 — Prywatnej nie prywatnej, ale osobista. Chcę dać, co mam ze sobą, na formacyę szpitalów wojskowych, lepiej urządzonych, niżem to widział w Warszawie po akcyi raszyńskiej. A nadto...
 — Jeślibym mógł pomódz...
 Generał podjechał bliżej do bryczki. Rafał wysiadł z niej i szedł ścieżką nad rowem. Książę z generałem rozmawiali z cicha:
 — Mam tu za Świdrem, w Galicyi — mówił książę — parę wiosek. Byłoby tam łatwo utworzyć jaki batalion, a może i pułk nienajgorszy, gdyby tylko jakiś oddział przekradł się za kordon i zwołał lud młody. Chciałem właśnie rady zasięgnąć...
 — Brawo, panie bracie! Cho-cho... Idziemy z tem do wodza. Także nam gadajcie, Galicyanie!