Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/259

a wojsko już ją spożywało, kiedy od wart dano znać, że nadjeżdża wyższy oficer z kwatery głównej. Sokolnicki wyszedł naprzeciw i spostrzegł Pelletier’a. Francuz był stłuczony na siodle, gdyż bez odpoczynku pędził z kompanią jazdy wprost z Okuniewa, ale jeszcze stopy nie postawił na ziemi, a już pytał:
 — Czy zaczynamy?
 — Naturalnie.
 — A szaniec?
 — Widziałem. To luneta.
 — A most?
 — Mam wszelkie szanse, że nie jest skończony.
 — No, to dawajcie co do jedzenia. Mam rozkaz wodza...
 — Trzymania mię za poły...
 — Rozumie się.
 — Ale my idziemy razem?
 — Rozumie się.
 Pelletier rzucił się na koguta, wychudłego na przednówku w kątach pańszczyźnianego podwórka, którego upitrasił naprędce kucharz generała brygady. W trakcie łamania gnatów kura zębami rzucał półrady, pół-pytania:
 — Posłaćby parlamentarza z żądaniem poddania szańca?
 — Po co? na co?
 — Żeby zobaczył, czy most skończony.
 — Jakże on to zobaczy?
 — Może zmiarkować z byle czego. Musimy działać ostrożnie. Wódz miał wiadomość z Warszawy, że dwanaście tysięcy Austryaków gdzieś przeszło Wisłę.