Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/292

 — Do generała.
 — Z dobrą wieścią?
 — Z dobrą.
 — Pamiętaj, pamiętaj, żeby mi świętego Jakóba szanował!
 — Cóż ja mogę...
 — Pamiętaj, pamiętaj!...
 Rafał, nie słuchając dalej, pobiegł w parów, skręcił na lewo i dążył w górę między pachnącymi ogrodami, między domkami, przyczepionymi do góry, jak gniazda jaskółcze. Znalazł generała przy bateryi głównej. Sokolnicki wydał właśnie rozkaz:
 — Bić w klasztor Benedyktynek na wyłom!
 Wielkie armaty wałowe poczęły miotać kule w klasztor i ogród kościelny, w mury cmentarza i dzwonnice, zdobyte przez Austryaków. W tej samej chwili nadbiegli oficerowie przyboczni z doniesieniem, że silne kolumny atakują miasto od strony Zawichosta, że szturmują całą przestrzeń od murów klasztornych Maryi Magdaleny aż do zamku, że ciągną zarówno samem wybrzeżem Wisły, jak i szczytem gór Pieprzowych.
 Zaledwie Rafał wybiegł z parowu na jaśnię, generał obcesowo zapytał:
 — Baterya czwarta?
 — Trzyma się.
 — Co tam?
 — Oficerowie rychtują działa i strzelają, bo kanonierów wybito. Pułkownik sam pracuje, twarz ma spaloną od prochu.
 — Święty Jakób?
 — Nasz.