Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/298

 — Święty Jakób ma być zburzony?
 — Kto waści wzywał do mnie?
 — Nikt mnie nie wzywał.
 — A więc?...
 — Przychodzę zapytać się...
 — Pal! — rzekł Sokolnicki, odtrącając natręta. Nim komenda została powtórzona, Gintułt schwycił generała za rękę, za ramię... Błagał go z krzykiem:
 — Patrz! Świeci się cała...
 Rozległ się pierwszy strzał.
 — Wstrzymaj rozkaz, generale! Zbierz wszystkie siły, uderz na tę pozycyę, jeszcze ją wydrzesz!
 — Nie mam sił żadnych... — mruknął generał, oszołomiony napaścią.
 — Masz pięć tysięcy ludzi!
 — Idź precz, człowieku!
 Huknął strzał drugi i trzeci.
 — Święte popioły rujnujesz i depcesz... Czyliż nie widzisz, co zburzą te kule! Patrz!
 — Widzę nie gorzej od waści. Ale zburzę święte popioły dla ocalenia żywego miasta. Słyszałeś?
 — Nie zburzysz!
 Nowe rozległy się strzały. Gintułt chwycił Sokolnickiego za piersi, krzycząc, żeby kazał zaprzestać. Oficerowie przyboczni oderwali go siłą i odepchnęli. Wtedy w męce bezrozumnej skoczył ku armatom, wydarł z rąk kanoniera lont zapalony i cisnął go na ziemię. Oniemiały żołnierz stał bez ruchu. Książę przypadł do drugiego... Ale oto oficer sekcyjny pchnął go szpadą w piersi. Żołnierze odtrącili rozszalałego wyciorami. Jęknęły armaty od strzałów.