Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/354

 — Melduję...
 — Cóż meldujesz, stary Austryaku?
 — Me... melduję... jako gość je... jedzie.
 — Wściekłeś się, czy co? Do mnie gość jedzie?
 — Widać ano, że z góry gość jedzie...
 — Prawda! Ktoś jedzie. Bryka w trzy konie...
 — Bryka nie... nie tutejsza... Bryka jak się patrzy... kra-kra-kowska...
 — Prawda! Bryka krakowska... Konie wspaniałe...
 Z góry, po wertepach drogi, po wybojach i kamieniach ostrożnie zjeżdżał zaprząg solidny. Zdala widać było, że wysoko schlastany jest błotem. Para rosłych koni szła w dyszlu. Trzeci na przyprzążkę podreptywał luźno. W siedzeniu owinięty w burkę jechał podróżny. Rafał nie spuszczał go z oka. W pewnej chwili zakrzyknął:
 — Ejże, Michcik, ejże! Czy to tylko nie pan Cedro do nas jedzie?
 — Nie mogę odpowiedzieć, jako żem nigdy takiego pana Cedra na oczy nie uświadczył
 — Ejże, Michcik!
 Zbliżyła się bryka o staje, o dwa. Rafał stanął na pniaku. Podróżny, ujrzawszy go, przyłożył szkła do oczu. Już teraz Olbromski nie wątpił. Jakże nie huknie ku niemu z całej piersi:
 — Krzysztof! Krzysztof!
 Podbiegli ku sobie i padli wzajem w ramiona bez słów.
 Za chwilę Rafał siedział z przyjacielem na bryce, zdążając do dworu w Wyrwach. Michcikowi kazał wleźć na kozieł. Nie mógł się napatrzyć na Cedrę, który