Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/357

się do rozmowy Michcik, czyniąc na koźle foremny półzwrot w tył.
 — Milcz, głupi! Sobie bierz Samosiłka.
 — Według... według rozkazu.
 — Któż to jest? Twój koniuszy? — spytał Cedro.
 — To jest taki Michcik, jeszcze brata Piotra famulus.
 — To Michcik... — rzekł Cedro z uszanowaniem. — Słyszałem o tobie, bracie, dużo dobrego... — zwrócił się do żołnierza. — Pójdziesz i ty na wojnę?
 — Skoro panicz...
 — A cóżeś to w tych czasach porabiał?
 — W austryackich glidach, przeciwko nam służył! — wtrącił Rafał, przejęty nagłą złością do Michcika.
 — Do dyabła! — mruknął Cedro.
 — Dopraszam się łaski pana porucznika... — począł bełkotać żołnierz — sześć razy dezer... dezertero.. Kije brałem trzy razy, w kajdanach... pod sądem bywałem... Nie udało mi się do swoich dostać.
 — Przeszedł na polską stronę dopiero pod Sandomierzem... — dodał Olbromski. — Teraz u mnie na folwarku burmistrzuje.
 — Toś, Michcik, i strony swoje zdradził dla tego panicza?
 — Trza było, bo karczunku tu dużo, a pan młody.
 — No, i podoba ci się w tych górach?
 — Niczego. Miejsce dosyć wesołe, ino...
 — Ino co?
 — Ino piáchu, jak się patrzy, mało.
 — Piachu mało?
 — Kamienia dużo, a piáchu, po prawdzie, mało.