Strona:PL Stefan Żeromski - Promień.djvu/054

kano do drzwi. Wsunął się do numeru człowiek stary, szeroki w ramionach, suchy, zawiędły, z twarzą i czaszką obrosłą mocno szpakowatym i krótko przyciętym włosem.
 — Pan dobrodziej sobie życzył?... — rzekł, mierząc Raduskiego iście hotelowem wejrzeniem, niby to schlebiającem, a w gruncie rzeczy tylko badawczem i taksatorskiem. Ręką trzymał się klamki, jakby na znak, że konferencya długo trwać nie powinna. Z warg jego nie schodziło zamglone oskarżenie: nawet dziś nie możesz mi dać chwili odpoczynku.
 Raduski bystro i uparcie przypatrywał się twarzy starego, a wreszcie rzekł:
 — Nie wiem, czy mi się zdaje, ale tak jakby pan Żołopowicz...
 — Tak, jestem Hipolit Żołopowicz... do usług... — mruknął szwajcar, błyskając okiem z pod brwi nasępionej.
 — Cóż pan u stu dyabłów robisz w liberyi hotelowej?
 — Służę, proszę pana, za portyera.
 — Bój się pan Boga, cóż to ja słyszę? Przecież pan miał w rynku ogromny sklep, jeden z największych sklepów korzennych w Łżawcu. Jak dziś pamiętam!
 — Miałem sklep, — rzekł Hipolit Żołopowicz — ale go już nie mam.
 — Cóż to się stało?
 — Zwykła rzecz w naszym kupieckim stanie: zbankretowałem.
 — Jakże, i tak zupełnie, żeś pan musiał wziąć miejsce portyera?...